kartki którymi opakowuję wiersze muszą być sztywne
żadne zwiewne cienkie błyszczące
najlepiej matowe i lekko chropowate
mocno trzymające powierzone myśli
powinny szeleścić przy przewracaniu
także stawiać pewien opór zwłaszcza gdy wiersz
z poprzedniej strony został przeczytany bez zrozumienia

cały tomik musi umieć otwierać się na ulubionej stronie
i pasować do kieszeni z której trudno wypaść
niezwykle ważne jest by posiadał ten wyjątkowy dar
przedostawania się na wierzch dziesiątek innych książek
zalegających w stercie na biurku by
w nagłej potrzebie reanimacji duszy
zażyć wiersze od razu

nie bez znaczenia jest jego grubość
w żadnym razie nie może być równa odstępowi
pomiędzy wiszącą w powietrzu
nogą rozbujanego stołu a podłogą

okładka powinna być na tyle gładka
by nie przylegało do niej roztargnienie
tworzące się zwykle na najwyższych pułkach księgarń
zaleca się by litery z których w drukarni zlepiono słowa
miały przyjemny dla oka kształt oraz odpowiednio intensywną czerń
ułatwiającą sprawne poruszanie się rozpędzonych myśli

na koniec postuluję by jedwabne tasiemki
pełniące rolę zakładek delikatnie podtrzymujących pamięć
były koloru ciemno-czerwonego
zaś biel kartek złamana w stronę ecru
po prostu lubię takie zestawienia
kojarzą mi się z pysznymi naleśnikami
polanymi słodkim sokiem z malin minionego lata