Peelka z charakterkiem po prostu ;-)

piękny wiersz, Milo napisałeś - niby kobieta peelka, ale pisane męską ręką - to czuć
pozdrawiam

No i dochodzą uwarunkowania kulturowe, buddyści wystawiają zwłoki sępom na pożarcie, czy to jest brak szacunku? Mają też zwyczaj medytacji przy rozkładających się zwłokach, adept siedzi i kontempluje rozpad i marność świata doczesnego. Śmierć to dla każdego indywidualna sprawa i nie oceniałbym tak radykalnie.

tak wiem że temat inny:) nic nie poradzę na to że moje myśli w innym kierunku pobiegły:)

po pierwsze: nie pana :-)
po drugie: dzięki komentarzom wiersz żyje
na przekór tematowi ;-)

Nie wiązałbym upadku tradycji czuwania przy zmarłych z brakiem szacunku, po prostu taki duch czasów, odsuwamy od siebie śmierć, nie każdy potrafi to wytrzymać. Dziś umieramy częściej w szpitalach, zwłoki się zabiera do chłodni, a czuwanie przy lodówce to jakoś nie to samo. Uważam trochę za chore, kiedy np. ktoś kazał dziecku pocałować zmarłego w imię okazania szacunku. Wiele tradycji upada, choć uważam, że to był piękny zwyczaj, dzisiaj już rzadki. Mam podobne wspomnienia jak Mgła, właśnie ten zapach... Dobrze jest zderzyć się ze śmiercią. A wiersz piękny.

To jeszcze nie wszystko rodzina na czas " pustej nocy" zestawiała stoły i w tym samym pomieszczeniu w którym leżał zmarły był poczęstunek...
Zazwyczaj ciasto i herbata dla kobiet śpiewających pieśni
Pozostałe osoby częstowane były cukierkami
Ktoś z rodziny chodziły od pokoju do pokoju z dużą salaterką i rozdawały słodkości ..
Takie obrazy mam w głowie
Przepraszam że tak sobie pozwoliłam pod Pana wierszem powspominać

Ja pamiętam czasy w których to zmarli leżeli w odsłoniętych trumnach zazwyczaj w gościnnym pokoju
Zbierała się wtedy cała wieś były śpiewane pieśni żałobne i odmawiany różaniec
Pod trumną stała wanna z zimną wodą i mnóstwo kwiatów na podłodze wieńce wiązanki w wiaderkach
Duszny zapach unosił się w mieszkaniu gerberowo liliowy ... słodkawo mdły rozkładającego się ciała

kto? chyba jedynie ludzie przywiązani do swoich bliskich... i ci szanujący tradycję.
u nas w Irlandii wciąż można się z tym zwyczajem spotkać i to /raczej/ niezależnie od wyznania.

Tylko kto dziś czuwa przy zmarłym, pamiętam, że jeszcze przy babci czuwaliśmy.