krążę wciąż wokół jednej myśli

dychotomii (albo dwoistości?)

z jednej strony artysta (poeta!)

z drugiej nic nad worek na kości

prowadzę tę walkę (za mocno?

za duże to słowo? potyczkę?)

i nie wiem czy słuchać własnego sumienia

czy to już będzie patetyczne?

tak głowę wychylę za okno

i nie wiem samemu co mówić

co czuję - po burzy duch ziemi się budzi

czy zapach niedomytych ulic

więc głowę chowając pokornie

już nie wiem jak witać dzień nowy

czy śmiać się i pisać - o słońce!

czy może - reaktor jądrowy?

myślę - czy Monet by nie mógł malować

refleksów na moich kałużach?

czy wielki artysta potrafi być mały

a mała sztuka potrafi być duża?

czym chcę być w przyszłości? spikerem?

dziwakiem, gadułą, rzeźbiarzem?

czy ludziom zawsze muszę patrzać w serce,

czy lepiej im patrzeć na twarze?