ja mam odwrotnie niż peel, mi świat ogromnieje, ale to też jest koszmar

Ta druga lepsza...

Tutaj jest jeszcze zmieniona wersja. Wymienić?


Guliwer, King Kong albo ktoś jeszcze

Sprane koszulki straciły kolor, zbiegły się na długość, szerokość,
i jak one zbiegło się miasto.

Brodzę po kostki w rzece, która straciła głębię. Brodzę po kostki w wodzie,
po czubek głowy w sobie. Wychodzę na brzeg, cały w glonach, wodorostach.

W pobliskiej kafejce zamawiam najmocniejsze espresso, nie dość mocne,
żeby się obudzić, w filiżance tak małej, że gubi się w bruzdach dłoni.

Czy to ja ogromnieję, czy to miasto się zbiega, zacieśnia jak pętla?
Odkąd ścięto wieżę ciśnień straciłem orientację w tej miniaturowej krainie.

Miasto się zbiega i obserwuje, jak uciekam w górę po spiętrzonych dachach śródmieścia,
jak wdrapuję się na iglicę fary. I atakują mnie ważki-śmigłowce, ćmy-dwupłatowce.
Nade mną już nic, obojętne niebo, ono kłuje najbardziej.

I spadam, spadam przez czarną dziurę na drugą stronę globu,
na samo dno snu.

Marek - dziękuję za ciekawe spostrzeżenia, zaakcentowanie tych najważniejszych tropów. Espresso jak zwykle smaczne :)
Adaszewski - na tym to chyba ma polegać, prawda?

Spostrzeżenie może nie szczególnie oryginalne, ale sprawnie opisane.

Klimat trochę bajkowy, co sugeruje tytuł. Efekt kurczenia się miasta - ciekawie oddane wrażenie podmiotu lirycznego, który dojrzał do wiedzy, ale przez to zostaje wyjęty spod prawa. Na szczęście to tylko sen, co sugeruje ostatni wers. Sen snem, ale "fakty" zasygnalizowane w treści mogą być rzeczywistością. "zbiegło się całe miasto" - mocna dwuznaczność, dająca czytelnikowi pole manewru. Pozdrówka, i smacznej espresso